Netflix waagt zich opnieuw aan een Zuid-Franse setting met de thriller “Soleil noir”, die zich afspeelt onder parfumeurs in Grasse.
- De serie volgt de familie Lasserre, gerenommeerde rozenkwekers, wiens leven op zijn kop wordt gezet na een moord
- Met Isabelle Adjani in een hoofdrol en een 16+ classificatie biedt de show een moderne versie van Franse zomersaga’s
- Ondanks commercieel succes bevat “Soleil noir” ongeloofwaardige plotwendingen en overdreven acteerwerk
- De serie toont nostalgische verwijzingen naar shows als “Dolmen” en “Zodiaque”, maar met een donkerder tintje
Netflix blijft experimenteren met Franse series, maar niet altijd met succes. Na het teleurstellende “Marseille” in 2016 waagt de streamingdienst zich opnieuw aan een Zuid-Franse setting met “Soleil noir”. Deze thriller speelt zich af in de wereld van parfumeurs in Grasse, maar weet kijkers vooral te verbazen met zijn bizarre plotwendingen en overdreven acteerprestaties. Met Isabelle Adjani in een hoofdrol had men misschien meer verwacht, maar deze serie heeft alle ingrediënten van een zomerse soap met een extra donker randje.
De terugkeer van Netflix naar Zuid-Frankrijk
Na het kritische debacle van “Marseille” in 2016 keert Netflix terug naar de Zuidoost-Franse regio, dit keer met het familiedrama “Soleil noir”. De streamingdienst hoopte met “Marseille” – met Gérard Depardieu en Benoît Magimel in de hoofdrollen – een Frans equivalent van “House of Cards” te creëren, maar de serie werd door critici volledig afgekraakt als “grotesk” en “gênant”.
Nu verplaatst het verhaal zich naar Grasse, het centrum van de Franse parfumindustrie. In het prachtige landgoed van de familie Lasserre, gerenommeerde rozenkwekers en experts in de Centifolia, ontspint zich een nieuw drama. De vraag die kijkers zich stellen: heeft Netflix geleerd van zijn eerdere mislukkingen of biedt “Soleil noir” slechts meer van hetzelfde?
Regisseur Nils-Antoine Sambuc, eerder scenarist bij de geprezen serie “En Thérapie”, kiest voor een nostalgische verwijzing naar de Franse zomersaga’s uit de jaren ’90 en 2000. Denk aan series als “Dolmen” en “Zodiaque” – maar dan met een vleugje bloed en duisternis. De serie is dan ook niet voor niets geclassificeerd als 16+.
Hoewel “Soleil noir” qua kijkcijfers goed presteert – drie weken in de top 10 van niet-Engelstalige series op Netflix met nog steeds zo’n twee miljoen kijkers per week – is de artistieke waarde discutabel. De vergelijking met “Marseille” dringt zich op, en dat is geen compliment.
Een overvloed aan clichés en onwaarschijnlijke wendingen
De serie introduceert ons aan een klassieke set van stereotiepe personages. Arnaud, de patriarchale figuur gespeeld door Thibault de Montalembert, is autoritair en egocentrisch zoals verwacht. Zijn vrouw Béatrice, vertolkt door Isabelle Adjani, kampt met verslavingen aan drank en gokken. De zoon (Guillaume Gouix) is voorspelbaar zwak, terwijl zijn zus (Louise Coldefy) constant in tranen lijkt te zijn.
De familiedynamiek wordt volledig op zijn kop gezet wanneer Alba (Ava Baya), een alleenstaande moeder met een troebel verleden, een zomerbaantje krijgt op het landgoed. Wat volgt is een reeks van onwaarschijnlijke gebeurtenissen:
- De patriarch wordt vermoord in zijn extractielaboratorium
- Alba’s naam staat onverwachts in het testament
- Ze blijkt de buitenechtelijke dochter van Arnaud te zijn
- Ze erft een deel van het failliete domein
- De hele familie beschouwt haar als de ideale verdachte
Wat volgt is een zoektocht naar Alba’s echte ouders, bizarre vertrouwensrelaties, en tal van ongeloofwaardige plotwendingen die de kijker eerder doen lachen dan op het puntje van hun stoel zitten. Ondertussen vraagt men zich af wat er gebeurt met haar 12-jarige zoon Léo, ironisch genoeg het meest volwassen personage in de hele serie.
De dramatische hoogtepunten van “Soleil noir”
Het absolute dieptepunt (of hoogtepunt, afhankelijk van je gevoel voor absurditeit) komt in de finale. In een surrealistisch aandoende scène zweeft Béatrice tussen leven en dood na een mesaanval. Wat volgt is een reeks hallucinaties die zelfs de meest doorgewinterde surrealisten zou doen huiveren.
We zien haar overleden ex-man Arnaud, gekleed als een croupier (een subtiele hint naar haar gokprobleem), die cryptische boodschappen deelt. Haar huidige echtgenoot verschijnt dreigend in het donker, begeleid door Bach’s “Toccata en Fuga in D-mineur” op een orgel – een muzikale keuze zo cliché dat het bijna parodistisch aandoet.
| Serie | Uitgebracht | Setting | Hoofdacteurs |
|---|---|---|---|
| Marseille | 2016 | Marseille | Gérard Depardieu, Benoît Magimel |
| Soleil noir | 2025 | Grasse | Isabelle Adjani, Ava Baya |
In zes afleveringen weet “Soleil noir” kijkers te overstelpen met onwaarschijnlijke wendingen, overdreven acteerwerk en doorzichtige karakterontwikkeling. De serie lijkt zelfs de meest basale logica te tarten, met personages die beslissingen nemen die geen enkele rationele mens zou overwegen.
Een onverwachte prestatie
Wat “Soleil noir” misschien onbedoeld bereikt, is dat het “Marseille” in een nieuw licht plaatst. Na het bekijken van deze nieuwste Franse Netflix-productie, lijken critici wellicht te streng te zijn geweest voor hun eerdere poging.
De serie is tegelijk onverteerbaar en fascinerend, zoals een verkeersongeluk waar je je blik niet van kunt afwenden. Het roept vragen op over Netflix’s strategie voor Franse content en hun begrip van wat het publiek werkelijk wil zien.
Ondanks alle kritiek blijft “Soleil noir” kijkers trekken, wat suggereert dat er misschien een markt is voor deze moderne interpretatie van de dramatische zomersaga’s. Of misschien is het juist de onbedoelde humor en absurditeit die kijkers aantrekt.
Voor liefhebbers van kwaliteitsdrama is “Soleil noir” waarschijnlijk een teleurstelling, maar voor wie geniet van overdreven melodrama met een vleugje onbedoelde komedie, biedt deze serie misschien precies wat ze zoeken. Of zoals een Franse criticus het zou kunnen zeggen: “C’est si mauvais que c’est presque bon” – het is zo slecht dat het bijna goed is.
Ik, een expert? Absoluut niet. Ik ben gewoon iemand met veel meningen en toegang tot een toetsenbord. Als je hier bent voor kant-en-klare antwoorden, maak je dan klaar om teleurgesteld te worden. Ik stel liever vragen en laat het aan jou over om je eigen conclusies te trekken.
Ik beloof je artikelen die je hoofd laten schudden (of je voeten laten trappelen). Waarom? Omdat er niets bevredigender is dan een beetje chaos toe te voegen aan je nieuwsoverzicht.
Als ik niet bezig ben met het heruitvinden van het wiel met mijn artikelen, leef ik me uit in mijn favoriete hobby’s. Ik doe aan kitesurfen, niet omdat ik er goed in ben, maar omdat de wind niet oordeelt. Ik heb een passie voor het kweken van cactusplanten, want zelfs ik heb een plant nodig die niet om aandacht vraagt. En ten slotte speel ik urenlang videogames, ervan overtuigd dat het redden van virtuele werelden veel bevredigender is dan het echte leven.
Bereid je voor om (niet echt) onder de indruk te zijn, of op z'n minst een leuke tijd te hebben. Aarzel niet om je gedachten te delen, ook al doe ik altijd alsof die van mij de beste is.
Tot snel,
Franck
